200 apen, 21 olifanten, en oplichters

Na een voor India wonderbaarlijk goed georganiseerde vlucht van 1286 km, zijn we in Jaipur geland. De totale wachttijd op tot we in de lucht waren was maar een uur!! Kan Schiphol nog wat van leren..

Toen we s avonds op het vliegveld in Jaipur geland waren, kwamen we een meisje uit Israel tegen die een taxi met ons wou delen om een hostel te gaan zoeken, nadat we een plekje gevonden hadden zijn we met z'n 3en nog wat gaan eten en drinken, een prima avondje.

De badkamer (zie foto) was eigenlijk te goor om ons op te frissen, en ach, echt nodig was t ook niet, we hadden 2 dagen geleden nog gedoucht. het geluid van de ventilator was eigenlijk wel te erg, ik heb er zelfs nog naar over gedroomd..(arme ik) Zoals gewoonlijk had Deb weer nergens last van, die slaapt door alles heen.

Nadat we een ander guesthouse met schone badkamer hadden gevonden, zijn we op pad gegaan. En we hadden weer geluk.. we kwamen bij Jaipurs beste chauffeur in de riksja..
Toen we instapten rolde de riksja al naar achter tegen een andere aan, na veel geschreeuw konden we op pad, tenminste, nadat we weer uitgestapt waren om de riksja over de stoeprand te tillen.. De riksja kwam bijna niet tegen de berg op, de chauffeur zag er ook al een beetje wazig uit, gelukkig reed hij heel langzaam, dus we zijn maar blijven zitten. De grote weg was levensgevaarlijk, nadat we een botsing hadden gehad met een auto en een voetganger, was de benzine op.. midden op het kruispunt! De chauffeur stapte uit en duwde ons, tegen het verkeer in, naar de benzinepomp. Bij de benzinepomp botsen we op een scooter. Toen vonden we het wel weer mooi geweest, en zijn we maar verder gaan lopen. Wat een gek zeg!

In "Pink City" een deel van Jaipur, ja je raad het al, is alles roze. Een vroegere keizer heeft blijkbaar bedacht dat dat zo moest in zijn stad.
We keken onze ogen uit, dit is India zoals we het verwacht hadden. Een mix van letterlijk alles: honderden mensen met vreemde voertuigen, winkeltjes, kraampjes, hutjes, honden, koeien, kamelen, en olifanten, midden op de weg, met hier en daar een geit of aap op het dak. Echt super.
We kwamen in gesprek met een indische jongen die ons uitnodigde voor een kopje chai (indische thee met veel melk, suiker, gember en wat andere kruiden). We zaten gezellig te praten, het hele theelokaal genoot mee en schudde ons de hand. Zijn neef nodigde ons uit voor een dagje indiase cultuur en eten met zijn familie van 26 personen. We namen zijn aanbod aan.

De volgende morgen om 11:00 ontmoetten we hen bij de lokale ontmoetingsplek, de Mac Donalds.. Na een kop koffie gingen we naar de apen tempel. Boven op een berg komt er water uit de mond van een marmeren koe, en niemand schijnt te weten waar dat water vandaan komt, het stroomt al 600 jaar.. Het is een heilige hindoe plek. In het bovenste bassin, wassen/ zwemmen de apen, in het bad daaronder de mannen, en daaronder de vrouwen. (volgens mij zit daar ook de pomp..)
We hadden ook een zakje nootjes waarmee we de apen konden voeren. We waren helemaal gelukkig.

Daarna zijn we naar het huis van de jongen gereden, en hebben chai gedronken met zijn moeder. Ze hadden thuis een olifantenfarm zei hij met 21 olifanten. Natuurlijk zijn we gaan kijken. Op een betonnen binnenplaats stonden 12 beschilderde olifanten die voor bruiloften gebruikt werden. Ze waren met dikke kettingen aan de grond vastgezet. Heel anders dan ik verwacht had, ik had een vrije plek in de natuur gedacht bij farm.
Maar goed, Deb hing er gelijk aan en onder en vond alles helemaal tof, net of t paarden waren.. Ik was best bang eerst.. 12 van die beesten met kettingen in zo'n hokje, met van die schreeuwende oppassers erbij met stokken, ik vond die grote kracht in die kleine ruimte echt wel eng, als er paniek uitbrak zouden we plat zijn zeg maar.. Ik vond het wel super om ze van zo dichtbij te bekijken. Ik ben er bij gaan zitten, en na een half uurtje had ik mezelf over mn angst heengedacht.. Ik had besloten net zo'n held te zijn als Deb, en het was eigenlijk echt superleuk!!

Daarna hebben we een berg beklommen (bij 37 graden in de schaduw) naar een huisje waar een Sadu (soort geflipte priester van de hoogste kaste) al 30 jaar zat. Op een dag had hij besloten dat hij Sadu werd en is ie op een berg gaan zitten. De mensen van het dorp brengen hem elke dag eten.. (al 30 jaar dus) jaja.. Toen we boven kwamen was ie een pot aan t wassen, op 2 honden na was er verder niemand. We hadden daar een prachtig uitzicht over Jaipur en andere dorpen en bergen! Na daar een uurtje gezellig gepraat te hebben met onze 'vriend' gingen we naar beneden.. en daar zagen we onze Sadu.. op een scooter!! heel vreemd..

daarna zijn we nog naar een textielfabriek geweest waar we een hand-blok-print-hoofddoekje voor deb gekocht hebben.
De fabriek was net als in nederland begin vorige eeuw, allemaal handwerk.
Daarna zijn we het "familiehuis' gegaan voor het avondeten, ergens in een dorpje achteraf.

Daar waren een stuk of 8 jongens/mannen tussen de 22 en 40 jaar. Het was echt supergezellig, maar op een gegeven moment waren we echt heel moe. Het was ook al 22:00 uur, en we hadden nog niets gegeten. Onze vriend was intussen ook al verdwenen.
We kregen nog wel een hapje eten, maar het diner en de familie was nergens te bekennen.. heel vreemd. De jongens hadden ons verteld dat ze veel bedrijven hadden in "fashion design" en edelstenen. Ze hadden veel gereisd en deden veel zaken met "travellers" omdat ze anders veel exportbelasting enz. moesten betalen. Er begon bij mij al een alarmbelletje te rinkelen, hier had ik iets over gelezen..
Het was allemaal heel leuk bedacht en verpakt in een verhaal, maar in het kort kwam het hier op neer: wij hoefden niets te betalen, we zouden een eigendomsbewijs krijgen van opalen andere juwelen. Dan zouden we eerst naar een douanekantoor gaan en de stenen naar australie versturen, en daar laten inklaren bij de douane, in zo'n kleine hoeveelheid dat we geen belasting hoefden te betalen. In Australie zouden we ze ophalen bij het postkantoor en aan zijn contact in Sydney geven. Vervolgens zouden we 15.000 dollar krijgen voor de moeite.. Op die manier ontduiken zijn dus de im/export belastingen, reizigers hoeven dat immers niet te betalen..

Toen ik dat hoorde wist ik genoeg, wegwezen dus. Ik maakte een gebaar naar deb, die met iemand anders aan het praten was, en zij had t ook al door.
Op een vriendelijke maar dringende manier hebben we duidelijk gemaakt dat we erg moe waren en er eerst maar eens een nachtje over gingen slapen. We gingen dus niet mee naar hun club en hotel in de stad om te feesten, we hadden gelukkig al lang vantevoren afgesproken geen alcohol te drinken buiten het hotel, na 1 of 2 glaasjes vallen we nl om van vermoeidheid.

Na veel aandringen, gedoe en wachten, brachten ze ons weg. We hebben een verhaal verzonnen over waar we nu heengaan enzo, en we hebben ze gebeld dat we geen interesse hebben, omdat geld verdienen voor ons nu niet belangrijk is, we zijn hier om te reizen, en niet voor bussiness, geld verdienen kunnen we wel in Holland.. daarvoor hoeven we niet op reis zeiden we.. (haha) 's Nachts om 0:30 waren we weer in onze kamer. Wat een dag zeg..

Nu zitten we in een internethokje en hebben we geen last meer van ze, we zijn we weer lekker met zn 2en. Het was gisteren een hele leuke dag, maar de avond was een grote teleurstelling. Weer mensen die vriendelijk zijn, leuke gesprekken de hele dag, en toch weer iets van je willen, je krijgt het gevoel dat je echt helemaal niemand kunt vertrouwen of leren kennen. Dat is echt kl##e. Pas nu vallen alle stukjes op zn plek.

Het is nog steeds moeilijk te geloven dat alles nep was die dag, we denken ook van niet. Het is net of die jongen ook een soort slachtoffer is van die bende, hij zal wel geld nodig hebben.. zoals bijna iedereen hier.. en dit is een vrij gemakkelijke manier.. hij wilde hier ook heel graag weg.. Maar goed, het zal allemaal wel, we weten nog niet helemaal hoe het zit, zullen we ook nooit achterkomen, we blijven er gewoon ver vandaan.

Onze openheid en vertrouwen in anderen en in onszelf heeft wel een flinke deuk opgelopen, maar goed, daar leren we van zullen we maar denken..

Vanmorgen hadden we echt geen zin meer in al die indiers met hun verhaaltjes, we hebben gewoon een zonnebril opgezet, (doe ik normaal nooit) en we negeren iedereen. (best wel lachen eigenlijk, lekker rustig)

We hebben besloten dat we nog best chai kunnen drinken met iemand, maar dat we (voorlopig) niet meer op andere uitnodigingen ingaan. Morgen reizen we naar Pushkar, een stukje zuidelijker, dat schijnt echt supermooi te zijn, volgens andere backpackers.

Het lijkt wel of we al maanden op reis zijn (18 dagen..), zo indrukwekkend is alles. We beginnen het al aardig te leren, we laten ons al (bijna?) niet meer oplichten of afzetten, we weten al wel wat een rupee nu eigenlijk waard is.

We zien er ook al iets minder "vers" uit, ik bedoel: spierwitte huid, kortgeknipt en geschoren, met nieuwe tassen en westerse kleding. De "foute" Indiers weten precies wie ze moeten hebben voor hun zaakjes.

Volgens de Indiers betalen we gewoon "skintax" ofwel "huidbelasting". Het betekent dat we iets extra betalen, dat is nog iets anders dan echt opgelicht of afgezet worden. Dat is eigenlijk ook geen probleem, we zijn nu eenmaal rijk, en we hebben een goed leven.

Samenvattend is het tot nu toe eigenlijk heel dubbel. De ene keer zijn we supergelukkig, een andere keer heel verdrietig. Ertussenin bestaat eigenlijk even niet. We hebben veel slechte ervaringen gelukkig ook goede, met mensen waar we altijd terecht zullen kunnen, en waar we ook zeker weer naartoe willen, ooit.

Met ons 2tjes gaat het super, we hebben echt veel aan elkaar (love u deb)
Ze maken ons de pis niet lauw.. (alleen soms)

nou, de groeten aan iedereen + teddy kram (wie ben jij eigenlijk?) en blijf vooral reageren (leuk!)

Tot later!