Tot slot nog even dit

Ja. We zijn weer thuis! Al vanaf kerstavond.. We zijn stiekum bij onze ouders achterom komen lopen op 24 december. Gewoon met de trein vanaf Schiphol naar station Gaanderen. Geen ontvangstcomite (met streepje op de e),met slingers, ballonnen, vlaggen, spandoeken of dweilorkest. Gewoon lekker met zn tweeen, even een klein traantje wegpinken. Het is over en uit.

Het was koud en donker, met een beetje motregen, wel even wennen, maar gelukkig werd het later in de week nog -18.

Rotondes, drempels, 30 km zones, ruiten krabben, burgernummers, digidcodes, ib-groep, zorgverzekering, cjib, onbereikbare telefoonmaatschappijen, en crisis. (ja, crisis, want we verdienen nu gewoon veel, ipv veel te veel, en je moet weer moeite doen om een baantje te vinden, met een beetje pech moet je zelfs een nieuwe baan zoeken, en kan niet eens iedereen op vakantie deze zomer..
Laten we daarom maar zo hard mogelijk schreeuwen dat we een crisis hebben, zodat niemand meer geld uitgeeft, dan weten we tenminste zeker dat we dadelijk niks meer verkopen/produceren, dan hebben we straks tenminste een echte crisis, en die kunnen we dan mooi met zn allen oplossen, hebben we tenminste weer wat om handen, he?

Ja, zoals het klokje hier thuis tikt, tikt het echt nergens.

Maar goed, we kwamen dus door de achterdeur, het weerzien was echt heel leuk. Beide oma's nog gezond en wel, een paar kinderen hier, een ander huisje daar, een paar stoplichten weggehaald hier, daar weer een gebouwtje bij, en verder gaat alles nog lekker zn gangetje. Ja hoor, de wereld draait ook wel door zonder ons.

Het is heel dubbel allemaal. Het is jammer dat we niet meer onderweg zijn, maar ook leuk om thuis te zijn. We missen mensen van daar, en het is leuk met mensen hier, de warme zonnige wereld daar, en het prachtige winterwonderland hier.

Vandaag hebben we pas de backpacks uitgepakt, en we zijn nog steeds "on tour" om familie en vrienden weer te zien. Ook de beste foto's staan bijna op een rijtje. Soms lijkt het allemaal een droom, net of we nooit zijn weggeweest. Maar aan andere dingen merk je het dan toch weer. De chinees om de hoek zegt ineens "Goedenavond" in plaats van "Ni hao" of "welcome". Ik moest echt mn best doen om m niet aan te gapen. Het is ook heel vreemd om overal bekenden tegen te komen.

Toen we thuiskwamen, dachten we dat we 728 keer hetzelfde verhaal zouden moeten doen. Maar we hebben nog bijna niks verteld. Het komt er met stukjes en beetjes uit, bij gelegenheid, en dat is ook prima zo. Als je mensen weer voor het eerst ziet weet je niet eens waar je moet beginnen. Vooral in het begin met een kamer vol mensen wist ik niet goed wat ik moest en ging alles een beetje langs ons op. Heel warrig allemaal. Beetje van t padje af.

Maar zo langzamerhand komen we toch weer met de voetjes op de grond. Deb is als eerste aan het solliciteren, want ze wil graag een gecombineerde functie cytologie/histologie, en dat kan niet in elk lab. Als we weten waar ze gaat werken ga ik daar ergens een baan zoeken en dan pas gaan we een plek zoeken om te wonen. Tot die tijd zetten we de caravan wel ergens neer. Zijn we toch nog een beetje op vakantie. We houden jullie op de hoogte!

Bonensoep.